Kunstschilder ondanks een oogafwijking
Tekst: Gwendolyn Luijk
Foto: Anthony Verolme
Heemskerk – Alsof de kleuren van de natuur haar roepen. Zo beschrijft Marloes Bloedjes – kenschilder, schilderdocente en schrijfster – een moment van inspiratie. De Heemskerkse wist haar talent te ontwikkelen ondanks een aangeboren oogafwijking.
Haar schilderijen laten zeeën van kleur zien: paarse bomen, gele velden, blauwe heuvels en roze bloemen. “Ik heb altijd een rijke innerlijke wereld gehad. Die wilde ik delen, ook toen ik de buitenwereld steeds minder goed kon zien. Als kind was ik daardoor al creatief.”
Door glaucoom was Marloes in één oog blind vanaf geboorte. In het andere ontwikkelde zich staar, zodat er een paar jaar terug nog maar vijf procent zicht over was. Desondanks bleef Marloes schilderen. “Met mijn neus op vijf centimeter van het doek. Om het goed te kunnen zien, maakte ik met mijn telefoon foto’s van mijn werk. Ik gebruikte mijn mobiele toen trouwens voor alles, ook om met Google Maps mijn weg op straat te kunnen vinden. Het liefst had ik mijn iPhone nog gebruikt om de straat over te steken.”
Een operatie nam de nodige risico’s met zich mee, maar zonder zou Marloes blind worden. “En dus zou ik nooit meer kunnen schilderen.” Onverteerbaar, vond Marloes. “Schilderen staat heel dicht bij mezelf As ik niet schilder, is het bijna alsof ik er niet ben.”
Tv’tjes
De operatie, nu ruim vier jaar geleden, was een succes. “De volgende dag trok ik stiekem de pleister opzij. Door het raam kon ik bij de overburen naar binnen kijken. Het Nederlands elftal speelde een belangrijke wedstrijd. Ik kon het op al die tv’tjes zien. Dat vergeet ik nooit meer.”
Met de operatie kreeg Marloes meer dan 65 procent van haar zicht terug. Het betekende een keerpunt in haar leven. Voor die tijd stond ze voor de klas en had ze geen tijd om zich op een carrière als professioneel kunstenaar te storten. “Maar ik had mezelf beloofd: als de operatie slaagt, ga ik van schilderen mijn beroep maken.”
Inmiddels heeft Marloes haar eigen bedrijf: Toverzicht. Daarmee geeft ze teken- en schildercursussen aan kinderen, tieners en volwassenen. Ook begeleidt ze Timo, een verstandelijk gehandicapte jongeman. Vorig jaar exposeerden de twee al eens samen. “Timo is vaak heel druk in zijn hoofd. Het schilderen helpt hem zich op een ding te richten. Hij heeft ook heel veel fantasie, verzicnt enorm e verhalen en maakt daar dan iets bij. Een mooie combinatie, want ik werk juist precies tegenovergesteld.”
Bij Marloes speelt intuïtie een belangrijke rol in het schilderproces. “Je hebt mensen die bang zijn voor een wit doek, maar ik vind dat juist een heerlijk moment. Als ik mijn ogen sluit, zie ik kleuren voor me. En beweging, landschappen, figuren of juist abstracte vormen. Het is een soort caleidoscoop van beelden. Er komt altijd wel wat. Als ik aan een nieuw doek begin, hoeft de compositie nog niet vast te staan. De vraag is vooral: wat wil het schilderij dat ik doe? Dat klinkt misschien raar, alsof ik er geen macht over heb, maar zo voelt het voor mij wel.”
Als voorbeeld noemt ze haar werk ‘The Garden of my Soul’, dat ze op een oud houten paneel schilderde. “Ik vond het eigenlijk al mooi toen ik met de roller een ondergroen gemaakt had met kleur en structuur. Ik hoefde niet zo nodig verder, maar toen kwamen de botanische vormen in mij op; planten, struiken, bomen en ik dacht steeds aan een vrouwelijke figuur die door die tuin liep. Sommigen zien in haar een jongere versie van mezelf, of moeder natuur zelf. Voor mij is ze een soort helper in een innerlijke tuin waar je altijd heen kunt.”
Het meest opvallende aan haar werk zijn de kleuren. Net als de oude meesters heeft Marloes haar perioden. Nu zit ze in een gele fase, hiervoor in een roestbruine, eerder in een paarse. “Het begint met een kleur die me roept. Dat kan buiten gebeuren, maar ook als ik in de Ikea een kussentje zie met een bijzondere kleur erin. Het is een kleur die op deat moment heel dichtbij me staat, alsof die kleur mij voedt, alsof ik er bij wijze van spreken in zou willen baden.”
Ze schiet in de lach. “Ik klink heel raar, dat weet ik. Maar schilderen betekent zoveel voor me. Toen ik er geen tijd voor had, verloof ik mezelf.”
Waar ze nog van droomt? “Samen met mijn vriend ook workshops in het buitenland te geven. Dat lijkt me echt fantastisch!”
Read the English translation here.