11. Hey, jou ken ik!

We zitten in een kring, de eeuwig ongewenste kring zoals op verjaardagen. Het verschil is dat er steeds iemand nieuws aanschuift.
‘Hey, jou ken ik!’ is de nieuwe slogan bij elk ‘nieuw’ lid in de kring. Niet zo gek dat we elkaar kennen, het is een reünie van Iederwijs Castricum, de school waar ik bijna vier jaar gewerkt heb.

Ik kijk tegen de zon in en bij elke nieuwe binnenkomer zie ik wel wie het is, door de stem, door een bepaald loopje, omdat ik een van de ouders herken of omdat ze mij een zoen geven en ze dichtbij genoeg komen.
Maar bij één iemand roep ik niet ‘Hey, jou ken ik!’. Ze heeft een volwassen stem en praat op een rustige manier. Ze gaat ongeveer 2 meter van ons af zitten en ik ik heb echt geen idee. Ze gaat bijna haar vaarbewijs halen. Ze werkt bij de reddingsbrigade. Ze vertelt enthousiast haar verhaal dat ze haar MBO-diploma min of meer gekregen heeft. Ik kan het niet uitstaan. Hoe kan ik iemand vergeten?
‘Mag ik vragen wie je bent?’ vraag ik tenslotte.
‘He?’ zegt ze verbaasd. ‘Zie je dat niet?’
‘Eh… Nee, sorry. Je stem is in ieder geval niet bekend.’
Ze zegt haar naam. Ik denk: Zij is gegroeid! Niet alleen haar stem, haar hele persoonlijkheid is veranderd. Wat is zij mooi geworden! Waarschijnlijk – als ik haar had gezien – had ik haar in een oud ‘hokje’ gestopt, van het meisje dat meestal in een hoekje zat te lezen en niet zo veel zei.

‘Hey, jou ken ik!’ wordt opgevolgd door ‘Hoe gaat het?’ en ‘Wat doe je nu?’ en ook vaak met ‘Weet je nog…?’
In het begin is het zoeken. Wie is wie, waar zit iedereen in de kring en hoe ga ik dat allemaal onthouden? Twee meisjes heb ik voor het laatst gezien toen ze 6 of 7 jaar oud waren, nu zijn ze 14 en 15 en ze hebben hele andere stemmen! Ik onthoud waar iedereen zit en ik sla de kleuren van hun kleding op.
Een aantal keer neem ik deel aan gesprekken met groepjes, ik praat even intensief met slechts één persoon en dat raakt – net als vroeger – meteen de kern. Dan weer gaan de gesprekken allemaal een eigen weg zonder mij. Dan luister ik.

Soms, als ik aangewezen ben op mijn gehoor, ben ik in staat om een aantal gesprekken tegelijkertijd te volgen. Het is hilarisch als een gesprek van de begin 20-ers over blowen gaat, en een groepje ‘ex-begeleiders’ ernaast het over het puberbrein en een blow-meisje heeft. Contrast in de groep is er dus nog steeds!
En er is zeker ook veel saamhorigheid. Bij het kampvuur zitten we opnieuw in een kring – een andere – delen we de broodjes, die eerst door Sandra’s broodbakmachine gekneed zijn, en daarna met stokken in het vuur min of meer gaar gemaakt zijn. We hebben het over van alles, over leven, over vroeger, over alles eigenlijk, net zo vertrouwd als vroeger. We delen een heel belangrijk stukje tijd met elkaar en dat schept een band.
Als wij weggaan, zijn er nog mensen die die tijd proberen te ‘rekken’, oude vrienden die elkaar weer terug hebben gevonden en momentloos naar het vuur staren en praten alsof er geen wereld buiten de Iederwijsschool bestaan heeft.