Bijna elke dag ben ik dankbaar voor het goede zicht in mijn linkeroog. Ik vergeet te vaak iets op te schrijven, de dagelijkse momentjes die ik koester. Na anderhalf jaar gaat het nog steeds goed met dit oog.
Helaas gaat het met het ‘slechte’ oog wat minder goed. Het slechte oog klinkt als ‘de slechte’ als uit een tekenfilm. Maar een oog dat je waarschuwt, dat je vertelt ‘Koest even jij!’, een oog dat je dwingt even en pauze in te lassen om te bezien waar je eigenlijk mee bezig bent, is dat wel de Skeletor, Gargamel, Voldemort of welke slechterik ook? Eigenlijk moet ik hem dankbaar zijn, en uiteindelijk ben ik dat ook.
De laatste weken bestonden uit een reeks van ziekenhuisbezoekjes, een pijnlijk oog en vooral heel veel slapen. Vier jaar geleden heb ik een wondje op mijn hoornvlies gehad. Wanneer ik een beetje droge ogen heb en het voelt alsof er een zandkorrel in mijn oog zit, en dit blijft aanhouden, ben ik soms bang dat het weer hetzelfde is als toen. Meestal houdt de pijn op. Nu sluimerde er al een paar weken iets en op een gegeven moment had ik zelfs last van licht. Licht dat een oog als ‘het slechte oog’ helemaal niet geacht wordt te zien. Ik ging toch door met schilderen, het voorbereiden van een belangrijke expositie en met cursussen geven. Wel besloot ik wat langer te slapen en bijna geen tijd achter de computer door te brengen. Echter, na een slapeloze nacht vanwege heftige steken in het oog besloot ik toch maar even naar het AMC te gaan. Daar kwamen we erachter dat er toch een wondje op mijn hoornvlies zat. Mijn hoornvlies is bij beide ogen niet optimaal. Zeker op het rechteroog heb ik wat ‘dunne plekjes’. Dit kan zorgen voor droogte en pijn, zeker als er een klein wondje zit. Ik kreeg antibioticazalf die ik twee weken moest nemen. Na een week leverde dit geen resultaat op en ging ik weer naar het AMC. Afgelopen woensdag is er een bandagelens geplaatst, waardoor ik het wondje niet meer elke keer met knipperen voel en het weer open kan schuren. Hopelijk geneest het nu. In ieder geval voelt het een stuk zachter.
Het moeilijkste was voor mij om alle afspraken en cursussen van de komende tijd af te zeggen. Maar pas toen ik dat gedaan had, was er volkomen rust en plaats voor genezing. Hierdoor was er ruimte om ook de kleine, maar dierbare momentjes te kunnen zien. Deze deel ik graag met jullie:
– Tijdens een wandelingetje naar de brievenbus houden twee meisjes van een jaar of 9 mij aan en doen een paar kunstjes voor me met een fietsband!
– Van een vriendin mag ik een tijdje haar cello lenen om op een nieuwe manier geluid te maken. Mijn buren nemen het me zeker niet in dank af, maar ik ben blij dat ik in ieder geval een beetje wraak kan nemen op de klusjesmannen die hier de afgelopen week elke ochtend om half 8 aan het boren, beitelen en herrie schoppen waren.
– Veel lieve reacties toen ik mijn cursussen afzegde.
– Dat mijn vriend toch een paar extra dagen hier kon zijn, al had hij het druk met zijn werk.
– De dochter van mijn vriend die mij een opgenomen liedje stuurt, dat ze zelf heeft gezongen en gespeeld op haar mandoline.
– Mijn vader die me ’s ochtends komt ophalen omdat ik niet geslapen heb en ze vanaf 7.15 aan het boren en klussen zijn hier in de straat.
– Een gezellige avond bij mijn ouders, samen shoppen bij Didi met m’n moeder
– De volgende dag wakker worden van mijn lieve tweejarige neefje dat de kamer binnenkomt.
– Alle mensen die mij vragen hoe het gaat en mij hulp aanbieden.
– En niet te vergeten de mooie muziek en boeken die ik tot mijn beschikking heb.
Een slecht oog maakt nog lang niet altijd slechte dagen.
De