Twee vrienden vroegen me laatst of ik samen met hen een aquarel wilde maken, met de nat-in-nat techniek. Gezamenlijk op één vel. Spannend, want je komt elkaar ergens op het midden van het vel tegen. Gaat iemand zorgvuldig om met jouw stukje waar je zo je best op hebt gedaan of haalt hij er de spreekwoordelijke bezem door? Bij ons gebeurde van alles. Een zwarte streep op het vel, die bijna niet weggaat. Later werd dit een kraai. Er ontstonden aparte kleurschakeringen door de nat-in-nat techniek. Ik heb hier niet veel ervaring mee dus ging nog erg op in het maken van een vloeiend geheel. Dit was echter onbegonnen werk, gezien mijn ‘lijnige’ vriendin en ‘krasserige’ vriend (van de kraai). Het eindresultaat hoeft niet mooi te zijn. Het gaat om het proces. Ben je in staat om los te laten? Om vloeiend in iets nieuws te stappen? Waar stop je en waar durf je nog een verandering aan te brengen? En, belangrijkste natuurlijk, hoe ga je om met het werk van een ander en hoe gaat deze met jouw werk om? Het was interessant om te zien wat er gebeurde. Zeker omdat wij ook nog 2x van plaats zijn gewisseld.
Het respect voor elkaar vond ik geweldig. En ook het lef om toch te doen wat je zelf wilt. En, we zijn nog steeds even goede vrienden. Ik denk nog betere!
