We zitten in de auto; ik word verblind door de koplampen van de tegenliggers. Iemand vroeg me deze week hoe dat dan is als je niet tegen felle lichten kunt. Alsof je een bord met fel tegenlicht niet kunt lezen? Nee, het is alsof het licht mijn hoofd binnenkomt en nog blijft rondflitsen in mijn schedel. Het doet pijn, dus ik doe mijn ogen dicht. Het heeft geonweerd, maar nog niet alle druk is uit de lucht. Het was een lange dag en we zitten al een tijd in de auto. Jij zegt dat ik wel kan slapen, maar dat hoeft niet. Het is goed zo. We zitten, we rijden, we zijn stil.
En dan komen de beelden. En de melodieën. Ik weet niet wat er eerst is. Ik neurie zachtjes en zie in mijn hoofd figuren op en neer dansen, vanuit een centraal punt. Noem het een caleidoscoop, noem het een mandala… het kan ook plotseling veranderen in een landschap of een bloem. Het verschijnt en verandert. Ik vraag of jij het ook hebt. Nee.
En ik denk: dit is de sleutel. Ik heb genoeg voorstellingsvermogen. Ik heb de beelden. Beelden van 34 jaar zicht; en nog alle nieuwe dingen die steeds in mijn binnenwereld opkomen… Ik heb magie en die verlies ik nooit, veel of weinig zicht. Tot deze wereld heb ik altijd toegang.
Comments 1
Ik ben zo blij Marloes dat je je zicht weer terug hebt….. Maar ik weet ook dat jij je wel weer had kunnen redden zonder zicht…. want je hebt toverzicht. Ik heb net als vroeger toen je nog een baby was en geopereerd aan je oogjes werd, slapeloze nachten gehad en afgelopen woensdag ook. Ik heb me zo ongerust gemaakt maar gelukkig….. voor niets. Je bent en blijft mijn hele bijzondere kanjer-nicht XXX