Een maand geleden ging ik naar het Schrijfcafé in de bibliotheek. Dat was een van de laatste keren dat ik fietste. Toen ik aankwam in de leeszaal zag ik vaag een groep mensen zitten. Mijn nichtje zag mij al aankomen en riep waar ik heen moest. We begonnen te schrijven volgens opdrachten. Dit inspireerde zo erg dat ik sindsdien ben blijven schrijven – zelfs een dik boek met schrijfopdrachten gekocht – en kort daarna mijn blog startte op deze website.
Ik geef toe, ik heb geen woord gehouden. Ik heb niet ‘Elke dag geschreven’. Meestal was dat omdat ik niet elke dag ‘Toverzicht’ had, me totaal leeg of hopeloos voelde of omdat ik geen zin had om tegen het felle scherm van mijn Mac aan te kijken.
Nu, precies een maand later, zou ik eigenlijk op vakantie zijn, heb ik niet goed geslapen en komt het leven me nog net zo uitzichtloos voor – heb ik toch weer hetzelfde besluit genomen. Ik ben niet naar het Schrijfcafé gegaan. Anthony heeft me een schrijfopdracht gegeven en daarmee ben ik net bijna 2 uur bezig geweest. En het waren 2 heerlijke uren. Ik zal in de komende tijd wel beschrijven wat er met mij is gebeurd, waarom ik zo in het leven sta, nu kan ik alleen zeggen: ik zal blijven schrijven. Al is het alleen maar om te vluchten in werelden die er (nog) niet zijn…
Er komt snel een moment dat ik ook weer over mijn wereld kan schrijven.
Comments 3
Soms zijn er andere dingen die je hoofd in beslag nemen. Ik ben ook niet geweest…druk druk met de verbouwing. Ik hoop dat er snel een moment is dat je weer wat beter ziet…en ik raad je echt spraaksoftware aan of zo’n memorecorder. Scheelt weer staren in dat witte ding en je kunt toch je creativiteit kwijt! Nog even doorbijten poes en probeer positief de operatie in de gaan. Je kan straks gewoon weer helemaal zien zoals voorheen.
Goeiemorgen Loes, ben blij dat je weer even moed hebt gevonden om te schrijven. Kan me er geen voorstelling van maken waar jij doorheen gaat en kan moeilijk de juiste woorden vinden…snel bijpraten…ben er voor je !!!XXX
Hey hoi Marloes, vorige week heb ik een fietstocht naar Friesland gemaakt en je bent een aantal keer in mijn gedachte geweest. Ik genoot zo van het onderweg zijn, daardoor dacht ik aan je. Je verhalen over de wandeltochten met de Kampagne klonken in mijn hoofd. Beelden van jou op de fiets zag ik voor me Ik vroeg me af of je genoeg kan zien om te fietsen.
Ik voel verdriet als ik lees dat je zicht vaag is en het fietsen niet gaat.
In hoeverre lukt het je je zelfstandigheid te behouden. Bijv. met boodschappen doen, ga je lopen en met de bus? Voel je je opgesloten?
Vrijdag een bakkie doen? Ik app je wel.
KNUFFELXL