Ik ben geen televisiekijker, nooit geweest ook. Ik ken de meeste tekenfilms omdat mijn broer de tv wel altijd aanzette. Maar er echt voor gaan zitten om zelf iets te volgen, kwam niet vaak voor. (Leuk detail: Hij mocht me wakker maken voor de clip van ‘We all stand together’ van Paul McCartney met de kikkers!) Als het dan zover was en ik was verslingerd aan iets, dan was ik meteen op een bijna autistische manier verslaafd. De familie Robinson, Nathalie, later Vrouwenvleugel en de iets minder bekende serie Consult (over een psychologenpraktijk). O ja en dan natuurljk nog die programma’s waar ik eigenlijk niet voor uit durf te komen, zoals Ron’s Honeymoonquiz, of Ter land, ter zee en in de lucht. Maar dat was misschien meer vanwege de roze koek, de cola en de chips en het gezellige familiegevoel.
Als iets populair was in de klas, of het was een hype, dan hoefde het voor mij al niet meer. Bovendien had ik een opvatting dat veel tv kijken mijn creativiteit zou aantasten (als zevenjarige al he?). Vandaar dat ik een sloot aan films ‘miste’. Als mensen nu vragen: ‘Heb je die en die film gezien?’ (en dat is dan een heel bekende film, want ik ken hem dan soms ook van naam). en het antwoord is ‘Nee’, zeggen ze dingen als ‘Heb je onder een steen geleefd?’ of ‘Dan heb je echt een stuk opvoeding gemist.’ Beide niet waar.
Ik geef toe, die overtuiging is misschien niet helemaal waar. Door (teken)films te kijken, kun je wel degelijk geïnspireerd raken, krijg je inzicht in verhaalstructuren en – niet geheel onbelangrijk – weet je wat er in de wereld speelt. Soms bedacht ik verhalen en dan noemden mensen films waar dezelfde soort aspecten in voor kwamen. Je wilt natuurlijk niet een onbewuste plagiaatpleger worden.
Nu – veel en veel later – zijn er periodes waarin ik veel films kijk. Nog steeds valt automatisch heel veel af: horror, actie en de meeste science-fiction niet en vaak kan ik ook niet lachen om films die bedoeld zijn als humoristisch. Ik ben het meest van de langzame drama’s, romantische films of juist heel filosofische filmhuisfilms. Of die van de gekke (VPRO-achtige) humor. Het is al te lang geleden dat ik een film heb kunnen kijken. De laatste was een Spaanstalige, die we al na 10 minuten hebben afgebroken, omdat de film te snel ging, de ondertiteling te snel verdween en mijn Spaans was helaas te slecht om de film te kunnen volgen. Op een gegeven moment heb ik ’t maar opgegeven, tot teleurstelling van Anthony, die een echte filmkijker is.
Een tv-scherm en zelfs dat van de laptop is voor mij te groot om het overzicht te hebben. Dat betekent vooral dat het niet leuk is voor iemand anders om met mij iets te kijken, want zij zien dan alleen mijn achterhoofd. Ik kan het op een klein oppervlak wel volgen, maar dan moeten de beelden weer niet uit teveel details bestaan. Daarnaast lukt ondertiteling helemaal niet meer. Dan kom je uit bij de Nederlandstalige of niet te moeilijke, snelle Engelse films. En aangezien ik nog wat ‘schade’ heb in te halen op gebied van Disneyfilms, komen we op het volgende idee:
Anthony neemt de laptop, zet Netflix aan. Ik neem de iPad en doe hetzelfde. We starten op exact hetzelfde moment Toy Story. Het gaat perfect, zelfs het geluid loopt synchroon! Allebei ons eigen scherm, ik kan bijna in de film duiken, zo dichtbij zit ik… maar ik zie hem, samen met Anthony. Ik ben blij dat we weer een nieuwe oplossing hebben gevonden om iets niet op te hoeven geven.
En het was een leuke film!