Zaterdagavond, ik zie een prachtige oranje oplichtende lucht. Het is een tijd geleden dat ik helemaal alleen de deur uit ben geweest. Sinds mijn bijna-botsing met de fietser, toen ik even de kranten naar de oudpapierbak bracht. Ik snak ernaar. Als ik naar de polderweg wil, vanaf waar ik de zon kan zien ondergaan (als dat al kan, want er zijn best veel wolken), hoef ik maar een weg over te steken. Het is geen drukke tijd nu. Zodra ik een voet buiten de deur zet voel ik de eerste regendruppels al. Jammer, of eigenlijk… handig! Dan kan ik een paraplu meenemen. Ik heb een lange paraplu, nog een keer gekocht met Kim toen we naar een regenachtige editie van Beeckestein Pop gingen, die ik eventueel als een stok zou kunnen gebruiken om te voelen hoe de stoepen lopen. En hij is lekker knallend, dus ik hoef me geen zorgen te maken dat anderen mij niet zien!
Ik blijk de paraplu alleen nodig te hebben tegen de regen, want de stoepen kan ik zien of ik weet waar ze zitten. Ik voel de keiharde wind, hoor de regendruppels op mijn paraplu kletteren en de oranje lucht is niet meer in beeld. Als ik op de polderweg ben hoor ik heel veel vogels, er zijn er twee die steeds boven mijn hoofd cirkelen, als een soort behoeders tegen onheil. Ze blijven de hele weg bij me. Na een flink stuk lopen, hoor ik een gebulder naast me. Nee, het is geen onweer. Het is een groep koeien, die massaal naar de slootkant zijn gerend. Ze staan allemaal op een rijtje. Ik sta oog in oog met acht mooie dieren. Zo staan we een tijdje. Ik wens ze veel succes met dit weer en zeg dat het snel beter zal worden, en het was gezellig! Dan keer ik huiswaarts. Ik ben trots dat ik de eerste stap weer heb gezet.