7. Ik zie ik zie wat jij ook ziet!

Of ik de net aangegroeide groene blaadjes zie, vraagt ze. We zitten in de auto naar Doorn en ik kijk telkens achterom om de prachtige zonsondergang nog net te kunnen zien. Helaas met de snelweg op de achtergrond. De bomen staan tegen het licht in, dus ik antwoord naar waarheid dat ik alleen de contouren zie.

Maar uiteraard weet ik precies wat ze bedoelt. Ik ben namelijk verliefd op de lente. Ik houd de bomen al een paar weken in de gaten en elke dag denk ik: Nee, ze zijn nog kaal. In mijn eigen tuin zijn de knoppen van de klimhortensia het eerst, maar die blijven nog angstvallig dicht. En dan ineens, natuurlijk net als ik een paar dagen niet gekeken heb, is alles er. Blaadjes, knoppen, bloemen…! Ik hou van de lente.

Is het moeilijk om iets te zien als je erop voorbereid bent? De lente komt, je weet niet precies wanneer het gebeurt, maar het is zeker dat ze komt. Dus kun je daar rekening meehouden. Anders dan een fietser die niet uitkijkt en jou niet ziet lopen. De herten die in het weiland aan de kant van de weg staan, nooit precies op dezelfde plek, en voor mij altijd te ver weg… Een schaap in Anthony’s tuin kijkt mij aan, schaapachtig al kan ik zijn mimiek niet zien. Echter het vogeltje dat op zijn dikke vacht landt, om een strootje te pikken voor zijn nest, is me te klein. Ik krijg die informatie niet, of anders binnen. Ik kan er nog steeds van genieten.

Vandaag maken we in Doorn een lange wandeling. Ik kijk naar het dak van bladeren boven me, hoor een specht en verderop klinkt een geritsel. ‘Een hert!’ roept mijn tante op dat moment. Ik wil bijna zeggen: ‘Ik zag het ook!’ En ineens ben ik blij. Ik voel geen achterstand omdat ik iets niet gezien heb, of iets gemist. Nee. We hebben dit allebei tegelijkertijd beleefd, alleen via een ander zintuig.