Een heel jaar werkte ik intensief aan mijn boek Wittie en de Regenboogfontein. Zodra het kon, werkte ik buiten in de zon. En natuurlijk kwam ik wel buiten om boodschappen te doen, af en toe familie of vrienden te zien, maar over het algemeen heb ik een vrij teruggetrokken leven geleid. Omdat ik veel in en om huis was, droeg ik hele periodes geen bril en dat beviel prima. In mijn dichtbijwereld hoefde ik niet of nauwelijks nieuwe dingen te zien. Wel heb ik na de zomer de knoop doorgehakt dat ’s avonds fietsen er voor mij niet meer in zat. Dat betekende vaak niet de deur uit. Maar ik had het lekker druk en kon de hele dag wel bezig zijn met alle voorbereidingen van Wittie dat er niet echt een noodzaak was. Er was genoeg te doen. Illustraties bedenken bij elk hoofdstuk, deze uittekenen, inscannen, op de computer bewerken, de opmaak voor het boek verzorgen en niet te vergeten de vele malen herlezen, corrigeren, herschrijven, herlezen, hardop voorlezen, herschrijven en nog eens herlezen tot er bij de zeef met de kleinste gaatjes geen zandkorrel meer bleef liggen.
Ik was zo gefocussed dat de buitenwereld aan me voorbij ging. Maar toen het boek uitkwam en ik daarmee weer die ‘andere’ wereld in, merkte ik heel veel dingen op. Straatborden die ik eerst nog kon lezen (als ik er helemaal onder stond), waren nu niet meer zichtbaar. Ik kon bepaalde dingen op de vloer niet meer zien liggen. Ik kon mijn eigen kat niet meer in de tuin zien. Gelukkig komt ze – als ze daar tenminste zin in heeft – als ik haar roep of – en daar heeft ze altijd zin in – als ik achhaar etensbakje vul. Ik zat veel dichter achter een scherm, ik kon de televisie niet meer volgen, zelfs als ik er recht voor zat, op 20 cm afstand. Ik kon niet meer zo snel fietsen als vroeger, waardoor ik mijn races tegen de klok maar heb gecancelled en er kom in de tijd die ik nodig heb.
Hoe geleidelijk kan iets gaan? Dat is bijna eng. Ik weet niet eens wanneer het begonnen is. De artsen zeggen een beginnende staar. Dat zeiden ze ongeveer 2 jaar geleden. Wanneer neemt staar een loopje met je en haalt je ergens in, waar hij zo snel gaat dat je hem niet meer kunt nastaren? Een ding is voor mij glashelder: ik heb alle tijd. Ik doe me niet meer voor als iemand die moet haasten, die dingen snel moet kunnen zien, of die dingen überhaupt moet kunnen zien. Ik zie het of ik zie het niet. Klaar. En als ik iets moet doen, doe ik het op mijn manier, in mijn tempo.
En de tijd zal leren waar we heen gaan, want al zijn er soms donkere gedachten die zeggen dat het niet beter wordt, het wordt beter. Ik neem de tijd en de tijd geeft mij ruimte. Ik zweef – hoe dan ook – door werelden vol kleur, die ik nog steeds naar buiten kan brengen. En ook de stappen buiten mijn dichtbijwereld zal ik zetten, om de zon op m’n huid te voelen, de bomen in volle bloesems te zien staan, de bloemen te ruiken, de kin ederen te zien spelen (en meer dan ook eigenlijk stiekem mee te willen doen) en volop te leven. Er is altijd meer te zien.
Comments 3
Nou… heftig hoor Marloes….. Ik ben eigenlijk een beetje geschrokken toen je op een vrijdag op mijn ballenles was. Toen zag ik dat je zicht aanmerkelijk achteruit was gegaan. Toch blijf ik hopen dat er wat aangedaan kan worden….
Mooi stukje Marloes. Ook zo positief! Ik zou niet weten hoe ik zou reageren als mijn zicht zo achteruit zou gaan. En hoewel die achteruit is gegaan, ben jij vooruit gegaan. Je boek, je liefde, je tekeningen en je kracht dat is allemaal meer geworden in de afgelopen jaren. Tenminste zo zie ik het van een afstandje. En ik hoop voor jou dat het alleen maar meer wordt. Ik heb in ieder geval bewondering voor de manier hoe je met alles omgaat en dat je een boek hebt geschreven en hebt uitgebracht is iets waar ik bijna jaloers op ben. Bijna..want ik heb begrepen dat jaloers zijn betekend dat je het een ander niet gunt en dat doe ik wel. Marloes, succes de komende tijd en ik ga je blogs zeker regelmatig lezen. X je niggie
Marloes je stukje net gelezen enne heel wonderlijk hoe jij dat omschrijf
je bent altijd mijn kanjer maar dat wist je al XX Tante Gre.