Van de huizen zie ik de huisnummers niet en straatnaamborden kan ik niet lezen. Ik ben mede daarom geen held met adressen zoeken, ondanks dat mijn richtingsgevoel goed is en ik snel herkenningspunten opsla. Komt bij dat ik nogal dromerig ben en soms echt de weg kan kwijtraken omdat ik gewoon iets anders aan het doen ben. Er gonst een liedje door mijn hoofd, of een tekst die ik wil opschrijven. Maar als ik op zoek ben, ga ik op zoek.
Voorheen keek ik thuis op de kaart of op internet. Ik onthield een paar belangrijke aanwijzingen en ging dan op zoek. Van mij mogen ze huizen wel iets diverser maken, want soms rijd ik door straten en ik vind alles op elkaar lijken. Zelfs als ik dan al een aantal keer op een plek ben geweest herken ik het niet, of de boom die ik als herkenningspunt in mijn eigen ‘map’ had opgeslagen, is gekapt. Zo kon ik laatst een adres niet vinden. Ik wist dat ik in de buurt was. Er waren een hoop wegopbrekingen en in de straat waar ik op dat moment was, stond een grote hijskraan. Mijn 3G deed het niet, dus ik kon niet even op de kaart kijken. Het bolletje gaf een plek aan waar ik zeker niet was. Daarom besloot ik het nummer te bellen van degene met wie ik had afgesproken. ‘Zijn ze bij jou in de straat aan het werk?’ vroeg ik. Hij lachte en zei ‘Jazeker.’ Hij keek uit het raam en zag mij lopen. Hij loodste me over stoepjes en zei me precies bij welk huis ik moest zijn. En inderdaad, de boom van de vorige keer was gekapt. Aha.
De laatste tijd gebruik ik mijn iPhone steeds meer om te zien waar ik ben. Ik heb een goede navigatie-app van mijn vriend gekregen, Navigon, die ook werkt in Voetganger- of Fietsermodus. Je moet wel van tevoren goed kijken of hij op de goede modus staat, want als je met de auto in de fietsermodus staat ga je overal een leuke toeristische route, soms zelfs zo toeristisch dat hij niet begaanbaar is voor auto’s.
Verder dus heel handig, want hij brengt je van deur tot deur en hij heeft spraakvoorziening. Meestal zet ik die uit en kijk naar de oranje streep, die de weg markeert die je moet gaan. Hij laat ook zien waar water is, en zo kun je tussendoor met de echte omgeving checken of je nog goed zit. Soms stuit ik op het einde op een probleem. Er zijn heel veel huisnummers 14, of hij zegt dat ik er al ben en mijn eigen instinct zegt dat dit nog niet zo is.
Dan is er deze oplossing: Ik zet de camera van de iPhone aan en zoom in op het huisnummer (of een plek waar die logischerwijs zou zitten). Ik check het nummer en als dit klopt, heb ik echt mijn bestemming bereikt (en spreek ik een hartig woordje met mijn instinct). Is dit niet zo, dan kijk ik op dezelfde manier het volgende huisnummer en tel dan verder, of terug. Daar moet ik bij vertellen dat soms straten idioot genummerd zijn. Kennelijk is het normaal dat je respectievelijk 16, 18, 20, 22A, 22B, 22C, 23, 24 tegenkomt… Dus checken is slim. Als er mensen langslopen kijken ze me soms gek aan, of dat denk ik althans. Laatst vroeg iemand: ‘Maak jij foto’s voor Google Maps?’. Ik zei maar ja. Het is kennelijk heel bijzonder als je huizen op die manier bekijkt. Het geeft niet, als ik er maar kom.
Comments 2
Tjonge….. dat is niet te bevatten voor mensen met zicht maar zonder toverzicht en net zulke voelsprieten als wat jij hebt. Al die dingen wat voor ons heel normaal zijn en wat door jou heel vindingrijk wordt opgelost. XXX
Ik sluit me helemaal aan bij tante Da. Respect hoor Marloes. Het duurde even voor ik je blogs in de gaten had maar ik ga je volgen!!Dikke knuf!