20. Het kapelletje in Heiloo (Onze Lieve Vrouw ter Nood)

Ik ben niet gelovig opgevoed, hoewel mijn ouders van huis uit katholiek zijn. Als kind vond ik godsdienst (misschien juist daardoor) erg interessant. Met oma Jans ging ik graag in de kerk kijken. Ook ging ik een paar keer met een vriendinnetje mee naar een soort godsdienstclubje, waar bijbelverhalen werden verteld, waar je mocht tekenen en waar je beschuitjes mocht maken. Die verhalen over hoe de aarde ontstaan zou zijn inspireerden mij voor eigen verhalen. Op mijn veertiende ging ik met een vriendin en haar gezin naar Oostenrijk, waar ook ‘iets’ bijzonders hing. Op de plek waar ik dat voelde, bleek een kerkje gestaan te hebben. Een teken was wel dat we een flink aantal klavertjes vier gevonden hebben op het grasveld.

Ik ben nog steeds niet gelovig. Ik geloof wel in kracht, een universele kracht, die mensen helpt. Die kracht zit in iedereen, in alles wat leeft. Elk moment kun je die kracht oproepen om jezelf of anderen te helen. Ik geloof ook dat die kracht op bepaalde plekken intenser – uitvergroot – is. Het veld met de klavertjes in Oostenrijk, het plein bij Lourdes, de kerk in Assisi, en dichter bij huis: de genadekapel in Heiloo. Alleen de plaatsnaam zou al kunnen doen vermoeden dat het hier een heilige plaats betreft: het is afgeleid van ‘heilig’ en ‘loo’, een oud woord voor bos. Het eerste document over de kapel is al uit 1409, de tijd waarin de kapel ongeveer gebouwd moet zijn. Twee verhalen vormden de aanleiding. Een boer vond een Mariabeeld, nam het mee naar huis, maar het beeld keerde terug naar de plek waar de boer het had gevonden. In dezelfde periode raakte een schip voor de kust van Heiloo in nood. De schipper hoorde een bekende vrouwenstem zeggen: ‘ Als u mij gaat eren, zal de wind gaan keren.’ De schipper wist dat Maria tot hem sprak. Sindsdien is de kapel het grootste bedevaartsoord in Nederland waar je Maria kunt eren.

De eerste keer dat ik er kwam, was ik met een collega van Iederwijs. Ik voelde een zachte, tintelende trilling op mijn gezicht, een haast troostende energie. Ik wist dat ‘het’ hier hing, al klinkt het vaag. Op cruciale momenten in mijn leven keer ik er terug. Als ik een vraag heb, mediteer ik erover, of ik laat gebeuren wat er op dat moment nodig is. ‘Laat uw wil geschieden’ is mijn enige gebed. Als ik wegga steek ik een kaarsje aan voor oma Jans (want dat doe ik in elke kerk) en daarbij voor alle mensen van wie ik weet dat ze in nood zijn. Meestal verlaat ik dankbaar en lichter dan daarvoor het gebouw.

De laatste week heb ik veel behoefte gehad de kapel te bezoeken en de uitwerking was bijzonder krachtig. Eerst een paar keer met Anthony, die er ook een bijzonder gevoel bij heeft. We beleefden een paar bijzondere momenten in de kerk en zaten later bij de vijver waar Maria op uitkijkt. Vandaag ben ik er met Karen, die er nog nooit geweest is.  Als we de kapel uitkomen lopen we in de regen door het park. We praten over geloven en wat dat voor ons betekent. Dan vertel ik haar eendroom die ik afgelopen week had: Ik ben alleen in een huis – Anthony is een paar dagen weg – en kan beter niet naar buiten gaan. Maar buiten is een klein gebedshuisje waar belangrijke spullen liggen. Deze zijn belangrijk voor de hele mensheid. Er kan iemand komen die uit is op deze spullen, een gevaarlijke, duistere macht. Toch ga ik naar buiten en gris zoveel mogelijk heilige spullen weg, geschriften (ook van onszelf), beelden, stenen en nog wat van dat soort bijzondere voorwerpen… Dan hoor ik voetstappen bij de weg.

We passeren diverse gebedshuisjes, waar het verhaal van Jezus Christus op afgebeeld staat, telkens op een punt in mijn verhaal over het gebedshuisje. De dingen lijken synchroon te lopen. ‘Christus wordt van zijn kleeren beroofd’, staat er op een afbeelding in een van de huisjes. In mijn verhaal is de dreigende energie van iemand die uit is op de heilige voorwerpen. Het verhaal van Christus loopt even parallel aan mijn verhaal, buigt dan af naar de kruisiging. ‘Vroeger kon ik huilen om de kruisiging van Jezus. Al dat bloed, die tranen. Ik snapte niet waarom mensen er kracht uit haalden,’ vertel ik Karen. En ik besluit met mijn droom. ‘Ik ben bijna bij de duer, de voetstappen zijn inmiddels vlakbij. Ik word wakker.’

Daar bij de vijver, vol met kroos, wacht Maria op ons. Het lijkt of ze op elk verhaal een passend einde weet, op elke vraag een antwoord. Of ze zachtjes zegt: ‘Het belangrijkste is bewaard gebleven.’ Zowel bij Jezus, als in mijn droom als in al onze levens zal het er zijn: hoop, troost en liefde. En ik ben dankbaar dat ik dit allemaal voel.