Goed gedaan

Gisteren zei één van mijn cursisten uit de kindergroep tekenen en schilderen: ‘Dit vind ik echt mooi, hoe ik dit gemaakt heb.’ Ze keek naar mij en ik knikte. ‘Dat heb je ook goed gedaan. En onthoud ook dat je dit gewoon van jezelf mag vinden, en mag blijven vinden! Wees maar gewoon trots!’
In de groep waar ik zelf schilderlessen volg, tussen veelal oudere cursisten (zeg 70+), is dit niet vanzelfsprekend. Als iemand een andere cursist een compliment geeft, wordt het meestal afgedaan met ‘O, ik deed maar wat,’ of ‘Nou, ik zie dat niet hoor,’ of ‘Ach, ik was gewoon lekker bezig.’ Terwijl het ervan af straalt: er was hier een vette flow gaande toen dit gemaakt werd. Waarom mag je niet gewoon, zoals de jonkies bij mij, zeggen: Ja, ik vind dit mooi.
Het is niet dat ik pleit voor arrogantie. Alleen, door altijd bescheiden te blijven, wordt er iets heel belangrijks in de kiem gesmoord. Een lief klein stemmetje in jezelf, dat feilloos weet dat het iets goeds of iets fijns doet bijvoorbeeld.
Als iemand mij op de basisschool een filmpje had laten zien van wat ik NU doe, cursussen geven op teken- en schildergebied, had ik geknikt en gezegd: ja dat wil ik! Maar ik had niet zo’n filmpje en ik moest zelf uitvogelen wat ik wilde en hoe ik daar moest komen. En bovenal: dat ik daar mócht komen. Want er waren niet veel mensen die zeiden: Ga jij maar je brood verdienen met schrijven en tekenen, doe maar! Het is gewoonweg niet weggelegd voor iedereen. Er zijn er maar een paar die daar rijk mee worden. Je moet wel superveel talent hebben. Blijf dat nou maar als hobby doen…
Mijn eigen stem zei: dit is geen hobby, this is me. Zelfs in de tijd dat ik op de middelbare school werd overruled door andere stemmen die vonden dat ik iets anders moest, dat iedereen dingen moest ineens, dat je moest bepalen wat je wilde worden. En ik wilde nog steeds iets worden met schrijven. ‘O, ga dan iets met journalistiek doen’, was de reactie. En ik wilde tekenen. ‘Ga dan iets met reclame doen.’ En ik wilde eigenlijk gewoon weer kind zijn want dan mocht je tenminste elke dag tekenen, al keken de juffen ook vreemd dat ik nooit zoals de andere kinderen in de bouwhoek of in de poppenhoek wilde spelen. Ik vond oppassen wel leuk omdat ik die creatieve connectie meer met jonge kinderen had dan met leeftijdsgenoten. Toen zeiden ze: Waarom ga je niet de Pabo doen? En ik deed maar wat ze zeiden, want ja, met de dingen die ik leuk vond kon ik toch geen geld verdienen.
Ik wou dat er tóen iemand was die zei: Ga gewoon door met wat je doet en blijf trots op jezelf. Jouw roeping is er, en je beroep – als in datgene waar je wat mee verdient – komt nog wel.
Natuurlijk bleef ik voor mezelf tekenen, en voor mezelf schrijven. En ik kwam er pas op mijn 23e achter hoe enorm leuk ik schilderen vond. Had iemand me dit niet eerder kunnen vertellen??
Na heel wat omzwervingen kwam dan toch een beroep naar me toe. Tijdens een workshop illustreren die ik op een festival gaf, vroeg iemand: ‘Waarom ga je geen cursussen geven?’ En ik dacht: ‘Waarom ook niet?’ Ik deed die dingen al zolang voor mezelf dat ik er, vond ik, genoeg van wist en begon gewoon. Had ik die Pabo ook niet voor niks gedaan…
Van mijn cursisten leer ik elke les weer nieuwe dingen, ik experimenteer, ik maak ongelooflijk veel fouten en als ik mijn rommelige atelier na afloop opruim denk ik: dit is wat ik mezelf had willen geven toen iedereen het leek te weten, behalve ik. En dit wil ik iedereen geven die bij mij op cursus komt, en iedereen die dichtbij mij staat. Maar vooral zeg ik het na afloop lekker tegen mezelf: Wees trots op jezelf, op wat je hebt bereikt, op wat je nog niet hebt bereikt. Ik geef je alle mogelijkheden, materialen en vooral niet altijd mijn mening. Maak fouten en maak er een kliederboel van en geef jezelf de mogelijkheid je diepste verlangens te ontdekken. Blijf vertrouwen houden, ook als je denkt dat je het niet meer weet. Daar ligt de parel. En aan het einde, als ik alle werkjes van de kinderen en dus ‘mijn’ werk bekijk denk ik – pareltjes of niet: Goed gedaan!