Vanmiddag heb ik voor het eerst met mijn neefje Jace (2 jaar) geschilderd. Ik stond versteld van zijn concentratievermogen en zijn plezier. Telkens vertelde hij hele verhalen over wat hij aan het schilderen was (roze is van de lippen van mama, bruin is van chocola, de auto gaat botsen, dit zijn ballonnen van opa en oma). Hij heeft bijna 2 uur aan dit doekje gewerkt. Steeds ontstonden er nieuwe kleuren.
Soms wou ik dat wij als volwassenen zo open konden staan, zo verwonderd nog konden zijn over hoe iets je overkomt, en nog het belangrijkst, hoe we aandacht kunnen hebben voor dit – het enige – moment.
